UPDATE – 18 november 2016
De volledige Nederlandse delegatie voor het internationaal kunstfestival in Moskou is door omstandigheden geannuleerd. Con Amore zal worden gespeeld voor een besloten gezelschap in Rotterdam. Heeft u ook interesse in deze voorstelling of wilt u meer weten? info@rcth.nl
over liefde en het gebrek daaraan
muziek- en bewegingstheater van Paul Röttger
Achttien acteurs, met en zonder een beperking,
spelen een voorstelling zonder woorden.
Over de mogelijkheden en de beperkingen
die de liefde ons in het dagelijks leven oplegt.
Het is ‘de liefde’ waar het in het leven om draait.
En dat is meer dan verliefdheid, passie en lust.
Liefde is onontkoombaar, soms obsessief en geeft ons ook troost.
In Con Amore gaat het niet alleen over situaties
waarin liefde aanwezig is, maar ook over die momenten
wanneer het juist afwezig is of lijkt te zijn.
Het gaat over de tekortkomingen rondom de liefde.
En dat alles zonder woorden, met live muziek en een maaltijd na afloop.
klik hier om de brochure te bekijken
integrale registratie Con Amore
schrijver Erik-Ward Geerlings
We zijn uitgegaan van een gemeenschap, noem het een dorp, een wereld in het klein en mensen die daarin rondlopen. Sommigen komen elkaar tegen, anderen niet. Het zijn losse draden, geen groot verhaal maar fragmenten, onafgemaakte lijnen. Sommige figuren zie je terugkomen, anderen beperken zich tot een enkele opkomst.
We gebruiken geen tekst. Een enkel woord misschien of een uitroep, maar geen dialoog of tekst die de handeling draagt. We zijn uitgegaan van concrete situaties op herkenbare plaatsen, een plantsoen, een café, een ziekenhuis. Iemand wordt boos, iemand wordt dronken, iemand moet huilen, dat soort dingen. Iemand probeert een ander te troosten, maar die ander wil niet getroost worden. Iemand verlangt naar een ander mens, maar die ander komt niet.
Ergens staat steeds de liefde op het spel, niet alleen het verlangen om liefde te ontvangen, maar ook om het te geven. Het gaat niet alleen om romantische liefde, maar ook liefde in de vorm van aandacht of de precisie waarmee je iets kunt doen. En hoe die op de proef wordt gesteld door verschillende emoties, vooroordelen, uiterlijk vertoon. Ziekte en dood komen ook voorbij, niet op een zware manier overigens, maar con amore.
Zo spelen er o.a. mensen met het syndroom van down een arts of een politieagent, figuren die je een autoriteit toedicht, die je misschien niet meteen associeert met iemand met het downsyndroom. Dit heeft een enorm relativerende werking. Vooroordelen maken een zachte landing.
De films van Roy Anderson dienden als inspiratie, een Zweedse cineast, die een hele eigenzinnige beeldtaal heeft gecreëerd waarin het vaak gaat om eenzaamheid en onmacht. De stille aanwezigheid van mensen die geconfronteerd worden met iets gewelddadigs en vervolgens niets doen. Het moment waarop ze zouden kunnen ingrijpen laten ze voorbijgaan. Waarom dat zo is wordt niet uitgelegd, dat mag de toeschouwer zelf invullen. In Con Amore wordt ook heel weinig uitgelegd.
Je ziet dat de spelers met een zogeheten beperking bloeien in de repetities en niet alleen omdat er rekening wordt gehouden met hun beperking. Er wordt juist veel van ze gevraagd. Het respect dat de spelers voor elkaar opbrengen vind ik indrukwekkend. Die beperkingen zijn veel minder gefixeerd dan je zou verwachten. De spelers worden aangesproken op hun sterke kanten, op hun emotionaliteit, creativiteit, humor, intelligentie. Daarmee krijgen de beperkingen een andere omgeving. Ze maken andere verbindingen, krijgen een andere achtergrond, waarin ze soms stilletjes even verdwijnen.
Alle mensen hebben beperkingen en daar is niets mis mee. Ze versterken de creativiteit. En ze geven een mens focus. Elke beperking ontsluit nieuwe mogelijkheden De figuren met de grootste beperking op het podium zijn poppen. Die poppen relativeren ook de beperkingen van de mensen, het kan altijd nog veel beperkter.
