| “In de voorstelling is ze te zien als onderdeel van de groep, maar op een bepaald moment, staat Grace ook alleen op het podium.” En daar schrikt het publiek misschien wel even van, vermoedt Paul. “Want er zijn veel mensen die nog nooit dicht bij mensen met een beperking zijn gekomen. Maar het is een schitterend moment.” Bovendien, voorspelt Paul: binnen een minuut of tien zijn de toeschouwers de beperkingen van een deel van de cast vergeten. Ook die van Grace. “Dat horen we gelukkig vaak. Het is ook meteen het mooiste compliment dat we kunnen krijgen. Want daar doen we het uiteindelijk allemaal voor. We werken met Theater Rotterdam aan een samenleving waarin we mensen met een beperking 100% serieus nemen. Helaas zijn we het enige gezelschap in Nederland dat dit zo aanpakt. Daarom hebben we met Babel de ambitie om over een paar jaar landelijk te gaan. Deze aanpak verdient het.”
Ander vak
Theater Babel Rotterdam speelt nu twee jaar met een cast met mensen met en zonder beperking. Acteurs met een beperking komen vanuit de dagbesteding bij het gezelschap terecht, waar ze ook echt auditie moeten doen. Coaches van Pameijer begeleiden deze acteurs, die fysieke, mentale of psychiatrische beperkingen hebben, bij dit proces. Worden ze toegelaten, dan krijgen ze iedere ochtend les en schaven ze aan hun talenten. Samen met acteurs zonder beperking staan ze vervolgens op het podium. Sinds een paar jaar speelt Babel deze voorstellingen op locatie, terwijl in het eigen pand in Delfshaven wordt gewerkt en gerepeteerd.
De beslissing van enkele jaren geleden om met deze inclusieve cast verder te gaan, stemt directeur Röttger dolgelukkig. “Dat is het mooiste wat me ooit is overkomen. Ik heb echt een ander vak gekregen sinds we met deze samenstelling spelen. Kijk ik ben al mijn hele leven een regisseur, acteur en directeur en ik had mijn maniertjes in al die jaren wel gevonden. Maar alles is nu anders geworden.” Hij kan bijvoorbeeld nooit meer gewoon door het pand lopen. “Onze spelers vragen om aandacht. Ze willen gezien worden, ook omdat ze elders niet altijd gezien worden. Mijn hele dagen bestaan sindsdien dus grotendeels uit puur sociaal contact.” Daar is hij van opgeknapt.
“Mijn hart is er groter door geworden. Ik ben een ander mens geworden. Ik wilde al niet rustig naar mijn oude dag toe, maar dat kan nu helemaal niet meer. Ik ben 64, maar ik kan voorlopig echt niet met pensioen. De acteurs hebben me nodig en ik wil er voor ze zijn.”
Het 30-jarig jubileum van Theater Babel Rotterdam wordt gevierd met Piazza della Vita, de nieuwste voorstelling. Er spelen 36 acteurs in mee, van wie ongeveer de helft een beperking heeft. De voorstelling zit vol live muziek, dans en zang.
Idee
Aan het decor wordt nog gewerkt, aan de inhoud nog gesleuteld, maar gerepeteerd voor de première eind september wordt er al volop. “We spelen in het oude Theater Bonheur, een prachtige, grote, lege ruimte. Daar wil ik het publiek echt onderdeel van het stuk laten worden. Bezoekers zitten straks dus ook op het plein. Er zijn veel theatergroepen waarin niet iedereen snapt wat het achterliggende idee is, maar dat is bij ons niet zo. We gaan professioneel te werk. Ik maak professioneel theater en haal het onderste uit de kan, bij al onze acteurs”, zegt Röttger.
Zielig? Nee, dat zijn de spelers absoluut niet. “Het is zeker geen ach-gossie-theater”, zegt pr-man Dominique Mol daarom wel vaker. En smaakmaker Grace? Voor de dansende ster van de voorstelling wordt het spelen een overwinning, weet haar regisseur. “Het is voor haar natuurlijk ook spannend”, vertelt Röttger. Het blijft toch een grote drempel voor al onze spelers met beperkingen, dat podium. Na afloop komen we bij elkaar. We koken altijd voor ons publiek en onze acteurs dienen de gerechten op. Er wordt tijdens die momenten altijd lang nagepraat over onze voorstellingen. Dat doen we ook echt met elkaar.”
Het met elkaar eten is onderdeel van de succesformule, het jarige Theater Babel Rotterdam trekt steeds meer bezoekers. “De drempel van onze voorstellingen is sinds onze nieuwe samenstelling van de cast echt lager geworden. We trekken nu publiek uit de zorg, welzijn en de kunst. Dat is bijzonder. Ook daarom hebben we nooit spijt gehad van onze nieuwe koers.” |
