‘Ik via de ander’ in De Wereld van Willem

In zijn maandelijkse nieuwsbrief ‘De Wereld van Willem’ tipt journalist Willem Bruring zijn lezers over het culturele aanbod in Rotterdam. Ook al heeft hij zwaar genoeg van de culturele quarantaine, toch bezocht Willem de livestream van Ik via de ander. Hieronder lees je wat hij er over schreef. Inschrijven voor zijn nieuwsbrief kan door een mailtje te sturen naar wbruring@xs4all.nl. 

“Het enige prachtige theaterstuk na het andere. Al jaren.”

RECENSIE WILLEM BRURING

‘Het is jammer dat ze die beperking heeft’ zegt een moeder ergens halverwege de voorstelling, ‘anders was ze misschien minister-president geworden’. Het is een van die ontroerende momenten van Ik via de ander, de nieuwe productie van Theater Babel van regisseur Paul Röttger. Een zeer bijzon-dere voorstelling, zoals je van Röttger zou mogen verwachten. Zijn Babel is, na een jarenlange voortrekkersrol te hebben gespeeld, immers nog steeds het enige theatergezelschap in ons land dat het begrip inclusiviteit ook daadwerkelijk praktiseert. Waar anderen de noodzaak ervan vooral op papier en voor de microfoon belijden, maakt hij met 28 acteurs mét en zonder fysieke of mentale beperking en met verschillende etnische achtergronden het ene prachtige theaterstuk na het ander. Al jaren.

In Ik via de ander staat het gedachtegoed van de Franse filosoof Emmanuel Levinas centraal. ‘Door de blik en het gelaat van de Ander word je zelf tot mens gemaakt’ was de kern van zijn ethische filosofie en Babel heeft dat heel letterlijk genomen. Paul Röttger interviewde moeders, broers en zussen van zijn acteurs, toneelschrijver Erik-Ward Geerlings vormde die om tot monologen en zes van de acteurs dragen die voor. In betere tijden zou dat op een bank met publiek zijn geweest in een soort estafette, nu was dat via een live-streaming, in een één-op-één-confrontatie met de protagonist in kwestie. Het resultaat is er niet minder om.

De verhalen van hun verwanten over hen worden door de acteurs bewonderenswaardig neutraal verteld maar niet zelden zie je toch trots doorschemeren. Zeker als, om begrijpelijke redenen, Röttger in een voice-over de tekst opzegt. Let op het gelaat van de acteurs en je snapt onmiddellijk waar deze voorstelling over gaat.