Geïnspireerd door de voorstelling Piazza della vita voelt journalist Willem Pekelder een aantal spelers van ons gezelschap aan de tand. Hij doet dit aan de hand van 7 vragen over de voorstelling, over het inclusief werken en over wat theater in hun leven betekent. Deze week in de schijnwerper: musicus en speler Pascal.
interview: Willem Pekelder
foto: filmregistratie van piazza DELLA VITA door carel van hees
Hoe lang zit je al bij het RCTH/Theater Babel Rotterdam?
“Nu precies een jaar.”
Wat was het eerste stuk waarin je meespeelde en wat voor herinnering heb je daaraan?
“Dat was ‘Het gedroomde café’. Wat ik me ervan herinner is dat iedereen zich meteen onvoorwaardelijk bloot gaf. Daardoor waren er geen blokkades, en leek het alsof we elkaar al jaren kenden. Ik voelde me bijvoorbeeld vrij om te vertellen dat mijn schoonzus recent was overleden. Normaal ben ik niet zo openhartig, ik kijk liever de kat uit de boom.”
Waar gaat ‘Piazza della vita’ volgens jou over?
“Over de contrasten in de samenleving. De één lijdt, terwijl de ander wordt ondergedompeld in liefde.”
Wat betekent ‘Piazza della vita’ persoonlijk voor je?
“Heel veel. Ik ben trots dat ik aan het stuk mag meewerken. De geschetste maatschappelijke tegenstellingen herken ik helemaal. We leven met oogkleppen op. We zien het lijden, maar doen er niets aan.”
Welke rol speel je?
“Ik verzorg met behulp van de computer de live muziek. Daarbij improviseer ik ook. Het is geweldig om met zo’n live performance de sfeer mede te bepalen. Daarnaast speel ik in het stuk een vervelende man die geen respect heeft voor vrouwen, en denkt hen zomaar te kunnen betasten. Enfin, het MeToo-verhaal.”
Hoe bevalt de samenwerking tussen acteurs met en acteurs zonder beperking?
“Heel goed. Het geeft veel voldoening om te zien welke ontwikkeling mensen met een beperking kunnen doormaken wanneer je hen normaal behandelt. Ik leer nu ook mijn eigen beperkingen beter kennen. Bijvoorbeeld dat ik vaak erg lang pieker eer ik een besluit neem, en dan ook nog niet altijd het juiste besluit. Door het inclusieve werken durf ik makkelijker in het diepe te springen. In de zin van: doe het, en als het mis gaat probeer ik het later nog wel een keer. Mijn voortdurende prestatiedrang is minder geworden. Maar ik kom ’s avonds wel vermoeider thuis. Ha!”
Wat houdt musiceren voor jou in?
“Alles. Een prachtige manier om mijn emoties uit te drukken, zonder te hoeven spreken.”
