Vandaag, 7 november, zouden we Ik via de ander spelen, twee keer uitverkocht voor telkens vijftien mensen. Daar hadden we heel veel zin in, maar het gaat niet door. Toch zijn we opgelucht, want we mogen blijven werken. En dat doen we ook. Met de creativiteit die bij ons inclusieve gezelschap past, veranderden we onze plannen en die delen we graag met jou.
Ik via de camera
De Corona-crisis toont hoe wendbaar Theater Babel Rotterdam is. In februari 2020 begonnen we te repeteren voor Levinas, een voorstelling waarbij het publiek letterlijk heel dicht bij de spelers zou plaatsnemen. Dat kon niet meer in de 1.5 meter samenleving. Het prikkelde regisseur Paul Röttger om een nieuw concept te bedenken, waarbij je ondanks de afstand toch dichtbij de ander zou kunnen komen. Zo werd, uit noodzaak, Ik via de ander geboren. Via de woorden van een ander, een familielid, kom je nog dichter bij de speler. En via de speler bij jezelf.
We hebben de voorstelling vier keer voor publiek mogen spelen. Nu dat even niet meer kan, kwam Paul tot een nieuw idee: we brengen de intimiteit van Ik via de ander naar het beeldscherm. Cameraman Corné Bouwmeester werd ingevlogen en filmt nu alle monologen. Zo blijft Ik via de ander leven en ontstaat een nieuw kunstwerk. Want wat werken die monologen goed op camera! Binnenkort delen we de beelden, net als de podcast waarin je alle monologen kan beluisteren.
Als de scholen niet mogen komen…
Donderdag en vrijdag zouden we de eerste van dertien schoolvoorstellingen spelen rondom Ik via de ander. Doordat we geen publiek mogen verwelkomen, konden de leerlingen van de Accent school niet naar ons theater komen. Maar we plozen de nieuwe maatregelen uit en besloten samen met de school: als de school niet naar Babel mag, gaat Babel naar de school.
Met vier waren we – Bram, Patrick, Stijn en ik (Brecht). We stapten op onze fiets, de zon scheen en het voelde als pure vrijheid om op pad te mogen gaan om ons belangrijke theaterwerk toch met jongeren te delen. Want er gebeurt veel in de wereld en juist dan is het zo goed om samen met de jongeren een plek te creëren waar je met respect en aandacht voor elkaar kan praten over wat je denkt en voelt.
Met of zonder beperking, met verschillende achtergronden in geloof, nationaliteit en seksualiteit – het deed er in de klassen die wij bezochten helemaal niet toe. Wij waren vier spelers van Babel en gingen met de leerlingen (op 1.5m) aan de slag, dat voelde heel gewoon. Leerlingen en spelers deelden verhalen over hun familie en zo over zichzelf, we luisterden naar elkaar en leerden elkaar beter kennen. Het voelde goed, heel open en kwetsbaar. Echt inclusief.
We zijn aan het werk.
En via onze affiches zijn we nog steeds zichtbaar in de stad.
Ondanks Corona blijven we op weg naar de inclusieve samenleving.
Tot binnenkort,
Brecht
& iedereen van Theater Babel Rotterdam
