Theater Babel Rotterdam viert dat Paul Röttger dertig jaar directeur is. Om dit jubileum in de kijker te zetten, maakte Studio Lonne Wennekendonk – verantwoordelijk voor de grafisch vormgeving van onze affiches, flyers, website, nieuwsbrief – een aantal intrigerende filmpjes over Piazza della vita. De komende weken plaatsen we de filmpjes een voor een op onze website en sociale media. Een mooie gelegenheid om in gesprek te gaan met Lonne Wennekendonk.
Hoe is de samenwerking tussen Studio Lonne Wennekendonk en Theater Babel Rotterdam tot stand gekomen?
Paul Röttger en ik werkten voor het eerst met elkaar samen voor de voorstelling To be or not, part 1in 2015. We werden aan elkaar voorgesteld door Joke Ellenkamp, op dat moment directeur van Pameijer. Ik werk regelmatig voor Pameijer, en werkte ook voor Theater Maatwerk. Zo kwam van het een het ander.
Waardoor klikt het tussen jou en Paul?
Paul gaat echt staan voor waar hij in gelooft. Dat vind ik bewonderenswaardig. Als ik zie hoe enorm de acteurs van Theater Maatwerk door het werken bij Babel zijn gegroeid, als mens en als acteur, dan raak ik ontroerd. Ook omdat ik weet welk gevecht Paul daarvoor heeft moeten leveren.
Ik geloof heel erg in zijn ideeën over inclusie, zowel binnen de kunst- en cultuursector als voor de samenleving. Ik vind dat inclusiviteit en diversiteit er moet zijn op alle niveaus, zowel bij spelers als bij het publiek, maar ook op bestuursniveau.
Sluit Pauls inclusieve visie aan bij de visie van Studio Lonne Wennekendonk?
Ja! Voor mij is het tonen van de kwetsbare kant van de mens een passie. Ik ontwikkel uitingen die mensen helpen elkaar beter te begrijpen. Juist kwetsbare mensen wil ik een stem geven, daarom werk ik vaak voor zorginstellingen. Want kwetsbare mensen zijn in deze tijd wel heel erg kwetsbaar. Je raakt heel snel achterop. Alles moet snel. Het is nu tijd om contact te maken, de ander te leren kennen, van elkaar te leren en te onderzoeken wat je daarbij voelt. En daar de tijd voor te nemen. Dat is best eng, maar heel belangrijk.
Hoe kunnen we dat contact veroorzaken?
Ik denk dat we eerlijker en opener moeten zijn over de moeilijke dingen. Dat we elkaar daarin moeten vinden. Wanneer ik stagiaires over de vloer krijg bijvoorbeeld, denken die dat ik Studio Lonne Wennekendonk helemaal heb ontwikkeld volgens plan, zoals ik het wilde. Maar zo gaat het niet: dat is een weg van ontdekken en leren, vallen en opstaan. Dat spreek ik dan ook uit. Vaak houden we onze problemen zo veel mogelijk buiten de deur. Maar iedereen heeft problemen, niet alleen kwetsbare mensen. We moeten niet bang zijn om die kwetsbaarheid te tonen, want dat zorgt ervoor dat we dichterbij elkaar komen te staan. En daardoor gelijkwaardiger worden. Een belangrijk onderdeel van inclusiviteit.
Hoe ben je op het idee gekomen voor de filmpjes van Piazza della vita?
Het was een aangename samenloop van omstandigheden. Fotograaf Carel van Hees stelde voor om niet alleen foto’s van de spelers te maken, maar ook gefilmde portretten. Ik vond dat een heel goed idee. Je ziet de spelers van dichtbij, ze kunnen niks verstoppen. En ze maken contact, heel direct. Daar gaat het mij om.
In de filmpjes tonen we verschillende gezichten, want ‘ik word een ander’. Dat is belangrijk, dat je uit je eigen bubbel stapt. Dat voelt altijd een beetje ongemakkelijk, maar het is zo leerzaam, en leuk en mooi. De ander helpt je uit je bubbel te komen en laat je het leven vanuit een ander perspectief zien.
Wat wens je Paul, naar aanleiding van zijn jubileum, toe voor de komende jaren?
Dat zijn werk meer gezien wordt. Dat men niet alleen meer oog krijgt voor de voorstellingen, maar ook voor waar het inhoudelijk om gaat. Ik hoop dat hij iets meer bevestigd wordt in zijn werk, dat het hem iets gemakkelijker wordt gemaakt. En dat hij navolgers krijgt. Mensen die hem als een inspirator zien, zowel in binnen- als buitenland.
www.studiolonnewennekendonk.nl
