Sinds 18 maart zijn bij Theater Babel Rotterdam drie nieuwe makers aan het werk: Maria Sartzetaki, Otto(line) Calmeijer Meijburg en Saskia Meulendijks. Zij krijgen de komende maanden de ruimte en ondersteuning om een eigen inclusief project te maken met vaste en gastspelers van Theater Babel Rotterdam. Zo wil Babel actief het inclusieve gedachtegoed verspreiden in de theatersector. De opvoeringen zijn voorzien voor juni 2021. We stellen graag de nieuwe makers aan je voor, vandaag: Maria Sartzetaki.
Maria Sartzetaki
Wat is jouw achtergrond als maker?
Ik ben geboren in Griekenland, waar ik op mijn vierde ben beginnen dansen. Ik heb er een tijdje literatuur gestudeerd, maar na twee jaar ben ik gestopt om een professionele danscarrière na te jagen. Daarvoor kwam ik naar Nederland, voor de dansopleiding aan de Fontys Dansacademie in Tilburg. In 2018 ben ik afgestudeerd als choreograaf en performer. Mijn dansstukken hebben onder meer op Theaterfestival Boulevard en ITS Festival gestaan. Op dit moment volg ik de Master ‘Artistic Research’ aan de Universiteit Amsterdam.
Waarom heb je ervoor gekozen om bij Babel aan de slag te gaan?
Ik wil inclusieve kunst onderzoeken. Ik heb als choreograaf een eigen methode ontwikkeld: The Dreamstate of Movement. Die onderzoekt hoe verbeelding de katalysator kan zijn van lichamelijkheid en het produceren van beweging. Daarom staat die heel erg open voor verschillende mensen en lichamen, ook mensen die niet getraind zijn als dansers. Er zit iets ruws aan het werken met mensen die niet getraind zijn als dansers omdat hun reactie op richtlijnen in zekere zin puurder is en daar hou ik van. Een samenwerking met Theater Babel Rotterdam leek voor mij een mooie volgende stap, omdat het me de gelegenheid geeft om te werken met mensen met zeer verschillende kwaliteiten, achtergronden en denkpatronen.
Wat wil je onderzoeken? Hoe ga je aan het werk?
Mijn methode gaat uit van het gebruik van verbeelding, dat is het hoofdingrediënt. Ik bestudeer hoe mensen bewegingsmateriaal maken vanuit hun verbeelding om een andere realiteit of een droomwereld te scheppen waar ze in en uit kunnen stappen. Een van mijn inspiratiebronnen is het Surrealisme en meer specifiek de techniek van het automatisch schrijven. Een andere inspiratiebron zijn de dromen van de spelers. Zo denkt een speler bijvoorbeeld aan een droom die men heeft gehad, aan alle details, en van daaruit geeft men een fysieke reactie, het eerste wat in de speler opkomt. Als je dat lang genoeg doet, kan je echt je eigen werkelijkheid bouwen.
Wat vind je spannend aan het werken bij Babel?
Ik vind het een uitdaging om de juiste energie te vinden voor de groep. Iedereen heeft zijn eigen aanpak, zijn eigen manier om iets op te pikken en in te zetten. Hoe speel ik in op ieders individuele benadering?
Wanneer is dit project voor jou geslaagd?
Als de performers geestelijk en lichamelijk een toestand bereiken die verder gaat dan hun eigen mentale en fysieke realiteit. Verder dan dat wat ze kennen. En als het publiek voelt dat het met ons mee op reis mag, naar een mysterie, om verwonderd te worden, om te verdwalen. Als in een doolhof.
Meer weten over Maria?
Kijk hier.
