Sinds 18 maart zijn bij Theater Babel Rotterdam drie nieuwe makers aan het werk: Maria Sartzetaki, Otto(line) Calmeijer Meijburg en Saskia Meulendijks. Zij krijgen de komende maanden de ruimte en ondersteuning om een eigen inclusief project te maken met vaste en gastspelers van Theater Babel Rotterdam. Zo wil Babel actief het inclusieve gedachtegoed verspreiden in de theatersector. De opvoeringen zijn voorzien voor juni 2021. We stellen graag de nieuwe makers aan je voor, vandaag: Saskia Meulendijks.
Saskia Meulendijks
Kan je iets vertellen over jouw achtergrond?
Ik kom uit het moeras van de Peel, uit het kleine dorp Vlierden. Ik ben een Brabantse, maar mijn familie komt ook uit Limburg, daarom voel ik mij een Brabants-Limburger.
Mijn moeder is erin geslaagd mij zeer cultureel op te voeden. Ik wist al van mijn zesde dat ik kunstenaar wilde worden. In 1985 ben ik afgestudeerd aan de Kunstacademie in Enschede als scenograaf.
In 1984 ben ik in Rotterdam komen wonen en heb er mijn eigen bedrijf opgericht. Op een bepaald moment werd ik gevraagd om mee te denken over een tentoonstelling in het Tropenmuseum. Daar heb ik mijn theatrale kunsten in de strijd gegooid en ontdekt dat ik theatervoorstellingen kan maken in een museum, als statische scènes waarin de bezoeker de hoofdpersoon is.
Zo ben ik vaker tentoonstellingen gaan maken. Maar op een gegeven ogenblik miste ik het theater. Toen heb ik de Master DasArts in Amsterdam gevolgd. Mijn afstudeervoorstelling speelde in Theater Bonheur, de plek waar Babel nu is.
Wat betekent deze plek voor jou?
Dit theater is voor mij een thuis. Zolang ik in Rotterdam woon, ben ik er al bij betrokken. Toen Babel hier intrek nam, heb ik een aantal voorstellingen bezocht. Die vond ik heel ontroerend en oprecht. En broodnodig. De publieke wereld wordt steeds meer nep, alsof we met z’n allen steeds meer in een bepaald plaatje willen passen. Op de MBO Theaterschool, waar ik nu lesgeef, heb ik al een paar projecten rond uitzonderingspersonen gedaan, omdat ik vind dat je iedereen die anders is, moet koesteren. Babel doet dat ook.
Hoe is je huidige samenwerking met Babel tot stand gekomen?
Ik werd opnieuw met Babel geconfronteerd bij het stoplicht: ik zag de affiches met foto’s van spelers en merkte dat ik me ging afvragen of de speler op de foto nu een beperking had of niet. Ik vroeg me af hoe de studenten van de theaterschool daarnaar zouden kijken. Zo ontstond het idee om de spelers van Babel en mijn studenten samen te brengen.
Wat wil je onderzoeken in deze samenwerking?
Mijn onderzoeksvraag is: kun je aan iemands buitenkant zien hoe die van binnen is? Iedereen heeft vooroordelen, en die los je volgens mij alleen maar op door te gaan praten en samen te werken. Ik wil in dit project dat de studenten en spelers kostuums maken waarbij ze hun eigen verhaal op hun jurk schilderen, en dat we daarmee dan een voorstelling maken, of een installatie.
Wat vind je spannend aan het werken bij Babel?
Net als ieder mens ben ik doodzenuwachtig als ik aan iets nieuws begin. We leven in een tijd waarin je niet weet hoe je iemand mag aanspreken, welke woorden je kan gebruiken om iemand te omschrijven. Maar de enige manier om te leren is jezelf voor de leeuwen gooien en uitproberen. Ik vind het, net als iedereen, moeilijk om fouten te maken. Je wil het graag goeddoen. Dat vind ik ook echt iets van deze tijd. Dat mensen geen fouten meer durven maken.
Wanneer is dit project voor jou geslaagd?
Als alle spelers iets hebben geleerd of gedaan waar ze een beetje bang voor waren en achteraf trots op zijn. Als ze een nieuwe stap hebben kunnen zetten. Als er gespreksstof ontstaat waarover we kunnen praten met elkaar. Als mensen mij en elkaar hebben verrast. Ik voel me nu al trots wanneer ik het voor me zie. Het gaat er om dat we samen kunst maken.
Meer weten over Saskia?
Kijk hier.
