Op 29 oktober gaat ‘Theater Babel speelt Romeo’s en Julia’s’ in première. Een bijzondere adaptatie van de klassieker van Shakespeare, die laat zien hoe relevant het stuk nog steeds is. In onze samenleving wordt het steeds duidelijker dat anderen bepalen hoe jij moet leven en dat geldt niet alleen voor mensen met een beperking. Schurende thema’s zoals identiteit en seksualiteit worden bevraagd en uitgedaagd met de vraag: mag je houden van wie je wilt houden?
“Je zal maar anders zijn. Je zal maar uit een andere cultuur komen dan het land waar jij in woont. Je zal maar jezelf moeten verstoppen, omdat je niet verliefd mag zijn op iemand met een ander geloof.”
Een interview met regisseur Paul Röttger door Joran van der Kraan
Hoe ontstond het idee om een adaptatie van Romeo en Julia te maken?
In de 8 jaar dat Theater Babel bestaat hebben we veel dans-, bewegings- of muziektheatervoorstellingen gemaakt. Daar hou ik heel erg van en ik had ook altijd het idee dat dat heel geschikt is voor inclusief werken. Erik-Ward Geerlings, de schrijver en dramaturg met wie ik al heel lang samenwerk, zei wel eens: ‘goh Paul, volgens mij moet je ook eens met een klassieke tekst bij Babel aan de gang’. Maar dat kwam er niet van. Vanwege corona kwamen we in 2020 uit op een project dat ik kon maken terwijl er geen publiek mocht komen, ‘Ik via de ander’. Ineens zat ik dus wel midden in tekst en kwam ik erachter dat heel veel collega’s dat heel goed deden. Mijn angst voor taal in het inclusieve werk was ineens weg en toen dacht ik: dan ga ik ook meteen naar een van mijn lievelingsschrijvers, Shakespeare.
Wat maakt Romeo en Julia nog steeds zo relevant?
Als je vandaag de dag aan iemand waar dan ook op de wereld vraagt of ze weten wie Romeo en Julia zijn, dan is de kans heel groot dat mensen het verhaal kennen. Maar als je men vraagt waar het over gaat, dan hebben ze het over: Romeo en Julia mochten niet met elkaar trouwen, maar ze hielden zoveel van elkaar dat ze zelfmoord pleegden. Dat is het beeld wat veelal blijft hangen, terwijl dat stuk inhoudelijk een stuk verder gaat. Ik vind het een gruwelijk verhaal. Het maakt heel erg duidelijk dat anderen bepalen hoe jij moet leven. Ik vind dat de samenleving zo verhardt en dat de verschillen tussen mensen steeds groter worden, waardoor de kansen steeds minder eerlijk verdeeld worden. Veel van mijn collega’s krijgen te maken met het feit dat anderen vaak bepalen wat zij wel en niet mogen, waar zij wel of niet mogen wonen, want veel van onze spelers zijn mensen met een beperking. Daarbij is ook in de zorgwereld seksualiteit en identiteit voor veel mensen nog een groot taboe.
“Identiteit, seksualiteit en erotiek is voor veel mensen een groot taboe. Dat is iets wat me nog steeds verdriet doet en ik zie ook dat collega’s van ons daar last van hebben en zelfs onder kunnen leiden.”
Waarom maakt de voorstelling gebruik van niet één, maar vier verschillende koppels die de rollen van Romeo en Julia vervullen?
Eén koppel is het “ideale koppel”. Daarnaast hebben we een koppel met twee mannen, een koppel met twee vrouwen, en een koppel met een Romeo zonder en een Julia met beperking. Heel veel mensen moeten toch wel erg nadenken als je ze vraagt, hoe zou jij het vinden als jouw kind zonder een beperking thuis zou komen met iemand met een beperking? Hoe ga je daar dan mee om? Ook in de zorgwereld zijn daar opvattingen over. Je zal maar begeleid wonen en verliefd worden op iemand en jouw seksualiteit met je partner willen beleven. Identiteit, seksualiteit en erotiek is voor veel mensen een groot taboe. Dat is iets wat me nog steeds verdriet doet en ik zie ook dat collega’s van ons daar last van hebben en zelfs onder kunnen leiden.
De voorstellingen van Theater Babel gaan schurende thema’s nooit uit de weg. Waarom is dit zo belangrijk voor jou?
Ik hou van kunst die niet alleen in overstijgende zin mij confronteert met dat wat er achter de werkelijkheid zit. Ik wil het ook graag ervaren. Ik hou van kunst die mij verwart, die mij confronteert met dingen die ik moeilijk, lastig of niet fijn vind om te zien of te horen. Ik heb niks met kunst die alleen maar herkenbaar is. Ik wil als kunstenaar mensen kennis laten maken met dingen die ze niet kennen of dingen die ze lastig vinden. Als mens heb ik ook te maken met taboes, maar taboes zijn er ook om te doorbreken. Dat begint door het te benoemen. In mijn werk bij Babel, het inclusieve werk, heb ik hele andere taboes ontdekt dan ik daarvoor kende. Die taboes wil ik benoemen en doorbreken en het publiek daarmee confronteren. En die taboes hebben niet alleen betrekking tot mensen met een beperking. Ik durf te stellen dat identiteit en seksualiteit voor heel veel mensen een taboe is. Je zal maar anders zijn. Je zal maar uit een andere cultuur komen dan het land waar jij in woont. Je zal maar jezelf moeten verstoppen, omdat je niet verliefd mag zijn op iemand met een ander geloof. Dat zijn allemaal thema’s die nu nog steeds actueel zijn en daar wil ik mensen mee confronteren.
klik hier voor meer informatie over deze voorstelling & tickets
